Op 30 maart plaatst Sigrid op Twitter een berichtje met twee foto’s: één met haar vader, één met de boodschap “so afraid to lose you”. De volgende tweet, 1 april, ligt ze naast haar vader in het ziekenhuis. “Mijn papa… Mijn rots in de branding. Ga maar slapen. Ik blijf bij je.” Dan, enkele uren later, een derde tweet: “Mijn vader is aan het sterven.” Op de foto heeft Sigrid de hand van haar vader vast. Nog even later is het gebeurd. Ik ken Sigrid niet, maar de oprechtheid van haar tweets en het verdriet in haar berichten laten voor mij de menselijke tol van deze crisis zien.
— Sigrid van Barlingen (@sbarlingen) March 30, 2020
Mijn papa… Mijn rots in de branding. Ga maar slapen. Ik blijf bij je. #coronanederland #coronavirus #COVID19 pic.twitter.com/KrzwvFsWdM
— Sigrid van Barlingen (@sbarlingen) March 31, 2020
Mijn vader is aan het sterven. Doordat er een tekort is aan beschermende kleding en mondkapjes mag ik er straks niet meer bij en zal hij alleen sterven. Dit is dus #coronanederland #COVIDー19 #coronavirus #CoronaVirusUpdate pic.twitter.com/uS6VnNLHm1
— Sigrid van Barlingen (@sbarlingen) April 1, 2020